Vanuit een sterk idealisme ben ik mijn carrière in duurzaamheid begonnen. Ik was ervan overtuigd dat bedrijven een doorslaggevende rol te spelen hebben in de transitie naar duurzaamheid. In de praktijk bleek dat vaak anders uit te pakken. In de laatste 20 jaar is duurzaamheid een bedrijfstak op zichzelf geworden, met gestandaardiseerde methodes en een glad marketing laagje. Desondanks is de positieve invloed op verminderen van milieu-impact of mensenrechtenschendingen beperkt.

De bedrijven lijken zelf vaak in het systeem vast te zitten, met beperkte handelingsruimte voor echt innovatieve verandering. Het werd mij steeds duidelijker dat duurzaamheid niet losstaat van de naoorlogse ontwikkeling, globalisering en geopolitieke context.

De oplossing zit niet in het managen van milieu- of sociale impacts, of in vooruitgang van technologie. Om tot constructieve oplossingen te komen is eerst zicht op de werkelijkheid van die geschiedenis nodig, en aanvullend een evaluatie: wat is de basis voor samenleven? Onder welke voorwaarden werkt democratie? Hoe bewaak je een menselijke maat in beslisstructuren?

Voor een beschaving die nog honderd of zelfs duizenden jaren meekan is een grondige herevaluatie nodig van de systemen die ons nu drijven.

Mijn basis-motivatie is nog steeds hetzelfde: een bijdrage leveren aan een mooiere wereld door beter om te gaan met elkaar en de natuur. De weg daarnaartoe zie ik anders. Voor een transitie naar een leefbare toekomst is op dit moment hebben het bewustworden van de (geo)politieke, sociale en spirituele realiteit, het oppakken van persoonlijk leiderschap en het herwinnen van democratie het grootste belang.

Daarom heb ik mijn aandacht verschoven van het werken in duurzaamheid in beperkte zin naar het ondersteunen van een breder bewustwordingsproces dat duurzaamheid mogelijk maakt.